W dniach od 16 do 19 lipca w Wiedniu odbył się World Congress for Psychotherapy, a Instytut Dobrej Śmierci był partnerem tego wydarzenia. Kongres zorganizowano w formule hybrydowej, a w części wykładów można było wziąć udział online. Na Sigmund Freud PrivatUniversität przyjechało ponad 400 prelegentów – światowej klasy specjalistów w dziedzinie psychoterapii, zarówno badaczy, jak i praktykujących terapeutów. Nie wiem, ile dokładnie było uczestników tegorocznej edycji, ale w poprzednich latach bywało to ponad 2000 osób.
Wydarzenie zorganizowane było z rozmachem
Niekiedy odbywało się ponad 20 sesji w tym samym czasie! Jako reprezentantka Sigmund Freud PrivatUniversität i Kolektywu IDŚ miałam okazję poprowadzić półtoragodzinny warsztat pt. „Cognitive Linguistics Meets Psychotherapy: How Metaphors Can Be Useful in Practice”, w którym zachęcałam słuchaczy do wykorzystania narzędzi w ramach językoznawstwa kognitywnego, takich jak metafora pojęciowa i amalgamat pojęciowy, w pracy terapeutycznej czy naukowej.
Warsztat podzieliłam na trzy części: w pierwszej przedstawiłam (w wielkim skrócie) językoznawstwo kognitywne, a konkretnie teorie metafory pojęciowej i integracji pojęciowej. W drugiej części opowiedziałam o moim badaniu do pracy doktorskiej, w którym przyglądałam się temu, jak Amerykanie i Polacy mówią o żałobie i stracie. Można o tym co nieco przeczytać w moim poprzednim tekście na blogu IDŚ. Chciałam pokazać, jak konkretnie można zastosować wspomniane teorie w badaniu naukowym. Trzecia część warsztatu to krótkie ćwiczenia praktyczne – identyfikowanie wyrażeń wskazujących na metafory pojęciowe w tekście i uwrażliwienie słuchaczy na to, jak wszędobylskie one są.
Na końcu dyskutowaliśmy na temat tego, jak można zastosować tę wiedzę w praktyce, nie tylko w pracy zawodowej, ale w życiu codziennym. Podkreślałam wagę wzajemnego zrozumienia, empatii i umiejętności słuchania.
Wykładów i prezentacji było tak wiele, że nie sposób wszystkiego streścić, ale myślę, że warto wymienić kilka, które wywarły na mnie największe wrażenie.
W piątek wystąpił Peter Fonagy, psycholog kliniczny, profesor współczesnej psychoanalizy i nauk rozwojowych, współtwórca terapii opartej na mentalizacji (mentalization-based treatment, MBT). Mówił o znaczeniu zaufania w rozwoju i życiu społecznym.
Z kolei w sobotę była seria niezwykle ciekawych wykładów plenarnych. Zaczął Omar Alshogre, młody i pełen entuzjazmu człowiek, który cały czas się uśmiechał, mimo że przeżył więzienie i tortury w Syrii. Opowiadał o tym, co dawało mu siłę i jak przetrwał najtrudniejszy czas w swoim życiu.
Następnie Peter A. Levine, twórca metody Somatic Experiencing wykorzystywanej w leczeniu traumy, który opowiadał nam o swojej pracy, pokazując nagrania z pacjentami.
Potem Andrew Wooyoung Kim, antropolog, który mówił o międzypokoleniowym przekazie traumy w RPA z biologicznej strony.
I tak dalej, i tak dalej. Kongres zakończył się rozmową Erzsébet Fanni Tóth z Sarą Kuburic, znaną też jako Millenial therapist na Instagramie (nawiasem absolwentki SFU i autorki książki “It’s on me”, którą na polski przełożyła Aleksandra Żak: “Miło mi się poznać. Gdzie kończy się świat, a zaczynam ja”).
Wydarzenie było bardzo intensywne i choć nie byłam na żadnym wykładzie stricte poświęconym śmierci i żałobie (pomijając moje własne warsztaty), to jednak temat ten przewijał się pomiędzy wierszami w czasie wykładów o wojnie w Syrii czy apartheidzie w RPA. Mam nadzieję, że wśród osób czytających ten tekst są i te, które także wzięły udział w kongresie i znalazły tam coś dla siebie.
Źródła:
Zdjęcia: Organizator, materiały własne
