Uczennica kurpiowskich śpiewaczek i śpiewaków pogrzebowych, m. in. Bronisławy Świder, Antoniny Deptuły, Marianny Kuty i Czesława Bacławskiego. Od 2010 roku jeździ po wsiach Mazowsza i Podlasia, rozmawia z najstarszymi mieszkańcami wsi i uczy się od nich śpiewać.

Poszukuje sposobów reinterpretacji elementów wiejskich obrzędów pogrzebowych i zadusznych w warunkach miejskich.

Członkini kolektywu Instytutu Dobrej Śmierci od 2020 roku, edukatorka, celebrantka. Prowadzi szkolenia z opieki nad ciałem zmarłych bezpośrednio po śmierci oraz projektowania osobistych rytuałów pogrzebowych i innych obrzędów przejścia.

W ramach inicjatywy Przemiany projektuje i prowadzi humanistyczne obrzędy przejścia, w tym pogrzeby, towarzysząc ludziom w ważnych momentach życiowych zmian (narodziny dziecka, dorastanie, zmiana ścieżki życiowej, rodzicielstwo, ślub, rozwód, śmierć i inne).

Śpiewa tradycyjne wiejskie pieśni żałobne podczas czuwania przy zmarłym i w trakcie pogrzebów.
Współzałożycielka Ziemskiego lamentu, śpiewaczej praktyki pieśni żałobnych z wiejskich tradycji w wyborze odpowiednim do opłakiwania katastrofy klimatycznej. Adaptuje wiejskie utwory pogrzebowe, zmieniając ich tekst tak, by mogły być pieśniami buntu i oporu w warunkach miejskich.

Razem z Anną Jurkiewicz i Julką Biczysko odprowadzają pieśnią zmarłych jako Garstka Ziemi. W nawiązaniu do starego wiejskiego obyczaju odprowadzają pieśnią zmarłych. Towarzyszą żywym w czuwaniu, pogrzebach i spotkaniach zadusznych. Czerpią z kilkusetletnich wiejskich pieśni w poczuciu, że są one ważnym elementem współczesnych rytuałów pożegnania z ciałem zmarłych – nie tylko dla osób religijnych. Śpiewaczki tworzą bezpieczną przestrzeń do współ przeżywania i wyrażania bólu po stracie najbliższych. Poszukują wyrazu dla pozareligijnej duchowości.