W końcu o końcu:
Czego uczą nas tradycyjne rytuały pożegnania?

Wiele osób w Polsce jeszcze pamięta, że pogrzeby kiedyś wyglądały inaczej. Osoba zmarła zostawała w domu przez całą dobę albo nawet kilka dni. Wokół niej gromadziła się wspólnota, żegnająca ją pieśniami, modlitwami i swoją obecnością. Czy dzisiaj brakuje nam takich rytuałów?

Żyjemy w czasach, w których wiele osób boi się bezpośredniego kontaktu ze zmarłymi. Dobrze, że możemy sięgnąć po wsparcie profesjonalistów z domów pogrzebowych – ale może jednak zbyt szybko oddajemy ważne sprawy w cudze ręce? Tradycyjne rytuały pożegnania dawały osobom w nich uczestniczącym poczucie wspólnoty i sprawczości. Tworzyły też działającą według znanych zasad strukturę, będącą dla bliskich oparciem w obliczu straty. Scedowanie tych praktyk na innych, może pozostawiać trudną do zapełnienia pustkę.

Każde spotkanie „W końcu o końcu” trwa 2 godziny. Przez pierwszą godzinę osoby z Kolektywu IDŚ rozmawiają między sobą. Ta część jest nagrywana i udostępniona do późniejszego oglądania na naszej stronie www. W drugiej połowie spotkania zapraszamy Was do zabrania głosu, do zadawania pytań i włączanie się w dyskusję. Żeby zapewnić bezpieczną atmosferę i chronić Waszą prywatność, ta część nie jest nagrywana.

Jeśli chcesz wejść z nami w dialog, to zapraszamy serdecznie do udziału w naszych spotkaniach „W końcu o końcu”, które odbywają się cyklicznie na platformie Zoom. Najnowsze terminy znajdziesz w zakładce WYDARZENIA.

WYBIERZ CENĘ:

Chętnie udostępniamy Ci nagrania naszych spotkań bezpłatnie. Możesz też dobrowolnie wybrać cenę, która będzie dla Ciebie adekwatna. W taki sposób wspierasz działalność Instytutu Dobrej Śmierci. Bardzo Ci dziękujemy!

GOŚCIE:

KATARZYNA JACKOWSKA-ENEMUO

Z wykształcenia antropolożka kultury, z natury wędrownica, z zawodu śpiewaczka, akordeonistka, a także zbieraczka i opowiadaczka historii. Koncertuje, opowiada, prowadzi warsztaty, zarówno na festiwalach, jak też na ulicach, w domach dziecka i więzieniach. W 2020 roku, w odpowiedzi na śmierć córki, Naomi, stworzyła projekt „Nieuchronne” z muzyką i opowieściami. Autorka książek „Tkaczka chmur” i “Między światem a zaświatem”.
nieuchronne.pl

MONIKA STASIAK

Antropolożka kultury. Przygotowuje i prowadzi świeckie rytuały przejścia oraz ceremonie humanistyczne związane z cyklem życia ludzkiego. Towarzyszy osobom w ważnych dla nich momentach: przy powitaniu dzieci w rodzinie, wkraczaniu w dorosłość, przyjmowaniu na siebie nowych ról i pożegnaniu bliskich osób.
naprogu.pl

MARTA TARNOWSKA

Socjolożka. Uczennica kurpiowskich śpiewaków pogrzebowych. Współzałożycielka Ziemskiego lamentu, śpiewaczej praktyki pieśni żałobnych z wiejskiej tradycji w wyborze odpowiednim do opłakiwania katastrofy klimatycznej. Poszukuje sposobów reinterpretacji elementów wiejskich obrzędów pogrzebowych w warunkach miejskich, m. in. współprowadzi spotkania śpiewacze poświęcone współczesnej reinterpretacji wiejskich pieśni pogrzebowych.
Ziemski lament

PROWADZĄCE:

Anja Franczak

Założycielka Instytutu Dobrej Śmierci. Szkoliła się w Heidelbergu w Instytucie Duszpasterstwa Klinicznego (Institut für Klinische Seelsorgeausbildung) i jest profesjonalną towarzyszką w żałobie certyfikowaną przez Federalne Stowarzyszenie Towarzyszenia w Żałobie w Niemczech (Bundesverband Trauerbegleitung e.V.). Wspiera osoby po stracie bliskiego oraz tych, którzy im towarzyszą, poprzez konsultacje indywidualne, szkolenia i warsztaty. Jako doula umierania zajmuje się edukacją o śmierci. Prowadzi humanistyczne rytuały przejścia i świeckie ceremonie pogrzebowe.
anjafranczak.com

Maria Wiśniewska

Koordynatorka Instytutu Dobrej Śmierci. Absolwentka historii na Uniwersytecie Warszawskim, teatrologii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz pedagogiki teatru. Tworzy, koordynuje i promuje projekty kulturalne. Od zawsze miała wrażenie, że śmierć jest dla niej czymś bliskim. Nie wiedziała i nadal nie wie, co to znaczy, ale szukanie odpowiedzi na to pytanie jest dla niej ważną częścią życia.
www.instagram.com/mariakonstancja

Zdjęcie: Rodzina przy zmarłym, Pożegnanie w domu zmarłego p. Mieczysława Mazura, Ozjomoje, Kazachstan, fot. J. Stempin, 1991 r. Źródło: Cyfrowe Archiwum im. J. Burszty.